5 Ιουνίου 2016

Ανταπόκριση από Γαλλία

To κείμενο που ακολουθεί είναι ανταπόκριση συναγωνιστών από το “Διεθνές Δίκτυο για την Ελευθερία των πολιτικών κρατουμένων στον κόσμο και την δικαιοσύνη για τους μάρτυρές μας” και προφανώς απηχεί αυστηρά τις δικές τους πολιτικές απόψεις. Η δημοσίευσή του έχει το νόημα της παρουσίασης μιας οπτικής από συναγωνιστές που εκτιμούμε, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αγώνων, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα συμφωνία ή ταύτιση με τις απόψεις αυτές από την πλευρά μας.


Συντακτική Ομάδα του “Ελέφαντα”




ΓΑΛΛΙΑ – 15 Μαΐου 2016
Διεθνής Συνάντηση που καλέστηκε από το Νuit Debout


Ανταποκριτές της εφημερίδας “The International Worker Organizer”, εκπρόσωποι απεσταλμένοι από το “Διεθνές Δίκτυο” και ομιλητές για την “Επιτροπή Αλληλεγγύης με την Συρία στην Βραζιλία” απευθύνθηκαν στο κοινό της “Πλατείας Δημοκρατίας” μπροστά σε χιλιάδες Παριζιάνους φοιτητές και εργάτες.


Ως απεσταλμένοι του “Διεθνούς Δικτύου για την Ελευθερία των πολιτικών κρατουμένων στον κόσμο και την δικαιοσύνη για τους μάρτυρές μας” και της “Επιτροπής για την Συρία – Σάο Πάολο, Βραζιλία”, μιλήσαμε ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του Παγκόσμιου Nuit Debout. Θέλαμε να εκφράσουμε εκεί την φωνή των εκμεταλλευόμενων των αποικιών και των ημι-αποικιών που καταληστεύονται από τις ιμπεριαλιστικές συμμορίες που ανταγωνίζονται για τα πλούτη των καταπιεσμένων λαών.
Καθώς είμαστε στην πλατεία αυτή από την στιγμή που φτάσαμε στην Γαλλία στις 6 Μαΐου, καταγγείλαμε επίσης στην Γενική Συνέλευση ότι στις φυλακές των Ελλήνων μεγαλο-τραπεζιτών και εφοπλιστών κρατούνται φυλακισμένα τα πιο θαρραλέα και τα πιο μαχητικά άτομα της ελληνικής νεολαίας. Έπρεπε να πούμε την αλήθεια: οι δεσμοφύλακές τους είναι αυτά τα αριστερά σκουπίδια, οι smoke-vendor του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε μια “διεθνή μέρα αγώνα” οι φυλακισμένοι και οι καταδικασμένοι για τον αγώνα τους, όπως ο σύντροφος Alfon από το ισπανικό κράτος και οι εργάτες στα διυλιστήρια της Las Heras στην Αργεντινή, δεν θα μπορούσαν να είναι απόντες. Στην Πλατεία είχαμε την ευκαρία να βρεθούμε με συναγωνιστές από την Επιτροπή για την απελευθέρωση του Georges Abdallah, ο οποίος έχει περάσει 32 χρόνια φυλακισμένος στα μπουντρούμια της Πέμπτης Δημοκρατίας επειδή υπερσπίστηκε τον αγώνα των Παλαιστινίων. Ήταν πραγματικό συναρπαστικό να μπορούμε να συναντηθούμε φυσικά με συναγωνιστές με τους οποίους έχουμε αγωνιστεί μαζί για χρόνια για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων. Αυτό συμβαίνει από τις 12 Δεκεμβρίου του 2013, ημέρα που οι εργάτες στις πετρελαιοπηγές της Las Heras καταδικάστηκαν κάποιοι σε ισόβια κάθειρξη και άλλοι σε διάφορες άλλες ποινές. Εκείνη την ημέρα ο σύντροφος Georges Abdallah μαζί με Βάσκους φυλακισμένους αρνήθηκαν την μερίδα του φαγητού τους και ξεκίνησαν μια απεργία πείνας σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους συντρόφους στην Αργεντινή, επιδεικνύοντας έτσι ένα λαμπρό παράδειγμα διεθνιστικής αλληλεγγύης. 

Ενώ είμασταν στο Παρίσι, δεν μπορούσαμε παρά να καταγγείλουμε το γεγονός ότι σε αυτή την πλατεία και τους δρόμους ο Ολάντ της Γαλλίας, η Μέρκελ και ο Νετανάχιου του Σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ είχαν περπατήσει υπερασπιζόμενοι την συμμαχία του Παρισιού με το Τελ Αβίβ, που αντιτίθεται στο Παλαιστινιακό έθνος και σφαγιάζει τον λαό του. Δεν το ξεχνάμε αυτό, ούτε ξεχνάμε αυτό που λεγόταν εκεί, ότι “ο εχθρός είναι το ISIS”, όταν ο Ολάντ, ο Ομπάμα και ο σκύλος Μπασάρ (Άσαντ) είναι οι διοικητές του.

Μιλούσαμε με χιλιάδες και χιλιάδες φοιτητές και εργάτες και λέγαμε την αλήθεια: δεν υπάρχει μεγαλύτερος τρομοκράτης στον πλανήτη από τον ιμπεριαλισμό που υποστηρίζει τον γενοκτόνο Αλ Άσαντ και συγκεκριμένα από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, που πουλά τεχνολογία στον Πούτιν ώστε ο στρατός του να σφαγιάζει στον Καύκασο, στην “Μεγάλη Ρωσία” και απευθείας στην Συρία όπου βομβαρδίζει αλόγιστα εντελώς άοπλα παιδιά, γυναίκες και οικογένειες. Ήταν αναγκαίο να πούμε ότι η συμφωνία του Ολάντ με τον Σιωνισμό είναι μια συμφωνία ανάμεσα σε αντεπαναστάτες χασάπηδες για να μακελεύουν στο Μαγκρέμπ και την Μέση Ανατολή.

Λίγες μέρες πριν την άφιξή μας στο Παρίσι σε αυτή την πλατεία που αναδύθηκε σαν μια έκφραση της πάλης της εργατικής τάξης και της Γενικής Απεργίας στις 31 Μάρτη, ο Βαρουφάκης, η “αριστερή πτέρυγα” του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην σύμβουλους σε CEO του Λονδίνου και πρώην υπουργός Οικονομικών του Τσίπρα, ήταν παρών. Αυτός ο smoke-vendor αριστερός – όπως τον αποκαλούν οι νεαροί Έλληνες αναρχικοί, και όπως τον καταγγέλουμε σε διάφορες ανταποκρίσεις – ήταν εκεί για να προσπαθήσει να αλλάξει το περιεχόμενο της πλατείας ώστε να το μετασχηματίσει σε μια πλατεία “πολιτών” που θα παλεύει για “αληθινή δημοκρατία” και όχι μια πλατεία της εργατικής τάξης και της νεολαίας, που υποφέρει σήμερα μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις από την κυβέρνηση του Ολάντ και αρπάζει από αυτούς την 35-ωρη εβδομάδα με Διατάγματα.

Έτσι ξεγυμνώθηκε το παραμύθι της “αληθινής δημοκρατίας” που οι καπιταλιστές θέλουν να πουλήσουν στους Ευρωπαίους εργάτες: οι ιμπεριαλιστικές τους κυβερνήσεις “εκκρίνουν” μόνο αντεπαναστατικούς αποικιοκρατικούς πολέμους, στρατιωτικές βάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και επιτίθεται ενάντια στην εργατική τάξη των χωρών τους όπως κάνουν και στις εργατικές τάξεις των λαών που καταπιέζουν.

Το ψέμα της “αληθινής δημοκρατίας” της Ευρωπαϊκής σοσιαλιμπεριαλιστικής αριστεράς έχει κοντά ποδάρια στην Γαλλία: η κυβέρνηση της “δημοκρατίας” της Πέμπτης Δημοκρατίας ξεκίνησε μια βάρβαρη επίθεση και κήρυξε έναν ανελέητο πόλεμο μέχρι τέλους ενάντια στη γαλλική εργατική τάξη. Η απάντηση ήταν άμεση και καλέστηκαν δύο Γενικές Απεργίες για την Τρίτη 17 Μαΐου και την Πέμπτη 19 Μαΐου αντίστοιχα που έθεσαν και έβαλαν στην ατζέντα το πιο άμεσο καθήκον του γαλλικού προλεταριάτου που είναι να νικήσει τον Ολάντ και το καθεστώς της Πέμπτης Δημοκρατίας.
Στις 12 Μαΐου μια τεράστια κινητοποίηση είχε οργανωθεί, που είχε στην κεφαλή της μια σημαία με το σύνθημα: “Είμαστε όλοι βάνδαλοι, όλοι σπάμε τα πάντα”, σε απάντηση στον πόλεμο που κήρυξαν ο Ολάντ και οι καπιταλιστές. Για αυτό μπορούσαμε να δούμε ότι στις 15 Μάη στο Global Nuit Debout ξεγυμνώθηκε το ψέμα της “αληθινής δημοκρατίας” και της “δημοκρατικής” συνύπαρξης με το καπιταλιστικό σύστημα και μπορούσαμε να αναπνέουμε και πάλι στην “Πλατεία της Δημοκρατίας” τον φρέσκο αέρα της Γενικής Απεργίας και του αγώνα που προετοιμάζει η γαλλική εργατική τάξη.
Στις 8 Μαΐου, παρά το γεγονός ότι είχαμε ταξιδέψει χιλιάδες μίλια για να φτάσουμε εκεί, δεν μας δώθηκε βήμα στην πλατεία. Εκείνη την ημέρα έφτασαν στο σημείο να κάνουν κλήρωση για τις προτάσεις αποφάσεων/ψηφισμάτων διαφόρων επιτροπών. Έκαναν κλήρωση για το τι θα διαβαζόταν και τι όχι, για το τι συνιστά επίθεση σε οποιαδήποτε αληθινή δημοκρατία, ποιος είναι ο τύπος δημοκρατίας για τον οποίο πρέπει να παλέψουν οι μάζες. Αλλά στις 15 Μαΐου μπορούσαμε επιτέλους να μιλήσουμε, εμείς και οποιοσδήποτε άλλος είχε να πει κάτι υπέρ των μαζών. Μετά την επίθεση του Ολάντ, η πλατεία δονούνταν και πάλι, καθώς η γαλλική εργατική τάξη ετοιμάζεται για τις μεγάλες μάχες.

Στην τοποθέτησή μας μπορέσαμε να εκφράσουμε την φωνή της Συριακής αντίστασης, μια αδάμαστη αντίσταση που δεν παραδίνεται. Είχαμε μια εντολή/εξουσιοδότηση από νέους ανθρώπους και εργάτες που μάχονται στο Αλέπο, την Γκούτα, την Χομς, σε ολόκληρη τη Συρία...και οι οποίοι μόλις ανακαταλάμβαναν την πόλη του Kahn Al Touman. Η εντολή τους ήταν να ακουστεί η φωνή τους – η φωνή της επανάστασης και των ηρωϊκών μαχών της αντίστασης εναντίον του σκύλου Μπασάρ.
Πήγαμε εκεί για να πούμε ότι είναι αναγκαίο να σπάσουμε την πολιορκία, στέλνοντας γιατρούς, φαγητό, χρήματα, όπλα και εθελοντές για να πολεμήσουν δίπλα στην Συριακή αντίσταση και να παραλύσουν την πολεμική μηχανή του ιμπεριαλισμού που υποστηρίζει τα ματωβαμένα χέρια του Πούτιν και του Αλ Άσαντ ώστε να μπορούν να σφαγιάζουν τον Συριακό λαό, ενώ συντηρεί και ανέχεται παράλληλα την εισβολή της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη και τους Σιωνιστές να εξαπολύουν και πάλι σκληρές επιθέσεις εναντίον των Παλαιστινίων.

Για μέρες συζητήσαμε με εκατοντάδες νέους που ενδιαφέρονταν για τον αγώνα των συριακών μαζών. Στην ίδια πλατεία βρήκαμε συντρόφους που δούλευαν σε επιτροπές αλληλεγγύης στη Συρία στη Γαλλία. Μπορούσαμε να κάνουμε κοινές δράσεις μαζί τους. Μπορούσαμε να παλεύουμε μαζί με τμήματά τους εναντίον ομάδων υποστηρικτών του Άσαντ, που προσπαθούνε να πουλήσουνε τον Άσαντ σαν αντι-ιμπεριαλιστή στους Γάλλους εργάτες και νεολαίους, παρ’ όλο που ο Άσαντ, υποστηριζόμενος από τον Ομπάπα, είναι ο χειρότερος δολοφόνος των εργατών και των αγροτών της Συρίας.

Στη διάρκεια της εβδομάδας από τις 6 Μαΐου, εξηγούσαμε επίσης και προσπαθούσαμε να κάνουμε να ακουστεί η φωνή της συριακής αντίστασης, έτσι ώστε να ειπωθεί η αλήθεια· και για να σπάσουμε τον φράχτη που έχει υψωθεί γύρω από αυτή την σπουδαία επανάσταση, που έχει επιβληθεί σε αυτήν από τα αριστερά κόμματα που είναι υπηρέτες του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Ο σύντροφός μας από το Διεθνές Δίκτυο σηκώθηκε να μιλήσει στην πλατεία τυλιγμένος με την σημαία της συριακής αντίστασης για να πει ότι πρέπει να σταματήσει η σφαγή στην Συρία γιατί αυτή είναι μια προειδοποίηση από τον ιμπεριαλισμό σε ολόκληρη την παγκόσμια εργατική τάξη που βγαίνει μπροστά για να παλέψει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της.
Περιμέναμε γι’ αυτήν την 15η Μαΐου. Έφτασαν σε μας νέα για το πώς το PODEMOS και η Izquierda Unida στο ισπανικό κράτος προσπαθούσαν για μια ακόμα φορά να υπονομεύσουν τον χαρακτήρα του επαναστατικού ξεσηκωμού της εργατικής τάξης και της νεολαίας που ξεκίνησε το 2011. Πριν από 5 χρόνια οι μεταλλωύχοι της Αστούρια φώναζαν: “αν τα παιδιά μας πεινάνε, τα δικά σας θα αιμορραγούν” και “αν αυτό δεν μπορεί να λυθεί, τότε πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος”. Ανακαλέσαμε, καθώς βλέπαμε τις επιτροπές των μεταναστών από την Αφρική και την Μέση Ανατολή στην παρισινή πλατεία, το σύνθημα των “Αγανακτισμένων” της γειτονικής χώρας που διακήρυσσε: “Μετανάστες είσαστε η θάλασσα της Μαδρίτης”. Αυτά καιρό πριν οι PODEMOS και η Izquierda Unida αναγνωρίσουν την κακόφημη μοναρχία των Βουρβώνων, όταν 5 χρόνια πριν ο λαός κραύγαζε για την “Δημοκρατία των Αγανακτισμένων” σε ολόκληρη την επικράτεια του ισπανικού κράτους.

Μπορούσαμε να κατανοήσουμε γιατί τόσες δυνάμεις είχαν συγκεντρωθεί και προσπαθούσαν να μετασχηματίσουν το αίσθημα της γαλλικής νεολαίας που γέμιζε την Πλατεία Δημοκρατίας με το σύνθημα: “Πρέπει να πολεμήσουμε όπως στην Αίγυπτο, στην πλατεία Ταχρίρ”. Αλλά η εργατική τάξη στη Γαλλία απέχει ακόμα πολύ από το να ξεπουλήσει τον αγώνα της τώρα που τον έχει ξεκινήσει. Στις 15 Μαΐου χιλιάδες και χιλιάδες που πλημμύρισαν την Πλατεία Δημοκρατίας εξέφρασαν αυτές τις νέες συνθήκες που επιβλήθηκαν από το μαστίγιο του κεφαλαίου. Ο ρεφορμισμός έμεινε χωρίς τροφή/καύσιμο. Η αστική τάξη έσπασε την συνεργασία των τάξεων και στη γαλλική εργατική τάξη παρουσιάστηκε η ανάγκη της μάχης. Ήταν αναγκαίο να σταθεί στο ύψος αυτών των νέων συνθηκών.
Στην πλατεία δεν θα μπορούσαμε να πούμε παρά αυτό για το οποίο κανένας συνειδητός σοσιαλιστής δεν μπορεί να σιωπήσει: ότι φτάσαμε σην καρδιά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπου είναι συγκεντρωμένο ένα κομμάτι, το 1% των παρασίτων που ξεζουμίζουν το 99% του κόσμου, να πούμε στους νέους και τους εργάτες που αγωνίζονται ότι πρέπει να επιστρέψουν στο σύνθημα: “Ο εχθρός είναι στο σπίτι μας”!

Φτάσαμε με την κραυγή του 2008 από την Ελλάδα: “Η σπίθα της Αθήνας ανάβει τη φωτιά στο Παρίσι!”, αλλά το ζήτημα είναι ότι η Αθήνα ελέγχεται τώρα από την θανάσιμη παγίδα του ΣΥΡΙΖΑ, που στο όνομα μιας υποτιθέμενης “αριστεράς” έχει εφαρμόσει τα χειρότερα σχέδια της Τρόικα και της Μέρκελ, επιβάλλοντας έναν αισχρό εκβιασμό στους Έλληνες εργάτες. Η ενότητα και ο συντονισμός έχουν μπει σαν καθημερινή ανάγκη όπως ποτέ άλλοτε για την εργατική τάξη της Ευρώπης, η οποία δέχεται μια βάρβαρη και έντονη επίθεση από τον ιμπεριαλισμό. Ένας κοινός αγώνας και μια πανευρωπαϊκή Γενική Απεργία είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να ανοίξει έναν δρόμο για να σταματήσει η επίθεση των καπιταλιστών και να νικηθεί η ιμπεριαλιστική Ευρώπη του Μάαστριχτ.


Είμαστε στο Παρίσι στις 15 Μαΐου. Καινούριες μάχες και συγκρούσεις ανάμεσα σε ανταγωνιστικές τάξεις προετοιμάζονταν. Τα μάτια της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης κοιτάνε σε μεγάλο βαθμό προς τη Γαλλία. Αλλά οι Γάλλοι εργάτες πρέπει να κοιτάξουν τα ταξικά αδέλφια τους στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο αν θέλουν να νικήσουν.

Περισσότεροι από 100.000 πρόσφυγες από τη Συρία, το Μαγκρέμπ και τη Μέση Ανατολή βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ειδικότερα. Το γαλλικό προλεταριάτο δεν θα μπορέσει να σπάσει τις αλυσίδες που το καταπιέζουν αν δεν παλέψει μαζί με τα ταξικά αδέλφια του στην Ευρώπη για να κόψει τα συρματοπλέγματα που φράζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να απελευθερώσει τους πολιτικούς πρόσφυγες που προκαλούν οι πόλεμοι που τροφοδοτούνται από τις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να συντρίψουν των επαναστάσεων στον Νότο της Μεσογείου και να οδηγήσουν τους λαούς εκεί στην πείνα.

Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες βρίσκονται σε στρατόπεδα που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το Γκέτο της Βαρσοβίας ή το Άουσβιτς. Ώστε να μπορεί το 1% των παρασίτων ελέγχει τον κόσμο. Ώστε να μεταχειρίζονται όσους προσπαθούν να γλιτώσουν τις ζωές τους από πραγματικές γενοκτονίες που αυτά τα παράσιτα επιβάλλουν για να υποδουλώσουν τα έθνη και τους εργάτες τους. Στην πλατεία μπορούσαμε να νιώσουμε αλληλέγγυοι με τους πρόσφυγες. Αλλά δεν αρκεί ένα αίσθημα αλληλεγγύης. Οι εργάτες πρέπει να κάνουν αυτή την αλληλεγγύη πραγματική στα χέρια τους. Έχουν συνδικάτα και οργανώσεις αγώνα. Οι φοιτητές έχουν τις δικές τους οργανώσεις στις Σχολές, τα Κολέγια και τα πανεπιστήμια. Και όλοι έχουν το ίδιο αίτημα για το οποίο αγωνίζονται, την υπεράσπιση της 35-ωρης εργάσιμης εβδομάδας. Δεν υπάρχει πιο άμεσο καθήκον για τα συνδικάτα και τις οργανώσεις αγώνα της εργατικής τάξης από το άνοιγμα των συνόρων για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, την απαίτηση νομιμοποιητικών εγγράφων για όλους, την δημιουργία σχέσεων μαζί τους και την οργάνωσή τους στα συνδικάτα και τις οργανώσεις αγώνα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το να αφήνουμε τους πρόσφυγες σαν ζητιάνους στα χέρια της αστικής τάξης, των Ηνωμένων Εθνών και των ΜΚΟ είναι σαν να ψηφίζουμε εκ των προτέρων για την υποδούλωσή τους, τον θάνατο ή την επαναπροώθησή τους. “Είμαστε όλοι πρόσφυγες!” αυτό το θα έπρεπε να είναι το κοινό αίτημα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Φτάσαμε λοιπόν στην Πλατεία Δημοκρατίας. Και μιλήσαμε εκεί. Ήταν συγκινητικό το ότι είχαμε την τιμή να είμαστε εκεί προσπαθώντας και πολεμώντας να ενώσουμε τους εργάτες του κόσμου με τους Γάλλους εργάτες. Είμαστε υπερήφανοι που είμασταν στο πλάι της γαλλικής εργατικής τάξης, με την σημερινή νεολαία που διακηρύσσει ότι “είμαστε όλοι βάνδαλοι”, κάνοντας ένα αφιέρωμα στους νεαρούς μετανάστες των προαστίων που εξεγέρθηκαν το 2005 με το σύνθημα “Κάθε νύχτα θα κάνουμε το Παρίσι μια νέα Βαγδάτη”. 

Δεν θα μπορούσαμε παρά να λαχταρούμε να είμαστε μέρος στην επαναστατημένη Γαλλία, για έναν καινούριο Γαλλικό Μάη και να φωνάξουμε δυνατά στον κόσμο ότι η μοναδική λύση για την Γαλλία, για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια εργατική τάξη είναι να κάνει και πάλι την Παρισινή Κομμούνα την σπίθα που θα βάλει φωτιά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην Πλατεία Δημοκρατίας εμείς οι επαναστάτες φωνάζουμε δυνατά και καθαρά:
Ζήτω η Συριακή Αντίσταση! Σταματήστε τη σφαγή από τον Άσσαντ, τον Πούτιν, τον Ομπάμα, τον Ολάντ και το ΝΑΤΟ!

Λευτεριά στα επαναστατικά νιάτα της Ελλάδας, τον George Abdallah, τον Alfon, τους Παλαιστινίους πολιτικούς κρατούμενους και τους πολιτικούς κρατουμένους σε ολόκληρο τον κόσμο!
Έξω οι στρατιωτικές βάσεις των ιμπεριαλιστών από όλα τα καταπιεσμένα έθνη!
Κάτω η Πέμπτη Δημοκρατία των ιμπεριαλιστών σφαγέων! Κάτω το Μάαστριχτ, οι τράπεζες και οι πολυεθνικές του! Κάτω το 1% των παρασίτων!

Ας ξαναζωντανέψουμε την Παρισινή Κομμούνα!

Ας απαλλοτριώσουμε τους απαλλοτριωτές των λαών! Όπως λένε οι επαναστατημένοι μεταλλωρύχοι στον Ντονμπάς: Ας οικοδομήσουμε ξανά την ΕΣΣΔ των εργατικών συμβουλίων και φαντάρων, χωρίς σταλινικούς προδότες που ξεπούλησαν τα εργατικά Κράτη!

Ανοίξτε τον δρόμο στην Ευρωπαϊκή Επανάσταση!

Ξαναζωντανέψτε τον Μάη του 1968!

Ας ξαναζωντανέψει η επανάσταση των γαρυφάλλων από τους εργάτες και τους στρατιώτες στην Πορτογαλία!

Να ξαναμιλήσει το ευρωπαϊκό προλεταριάτο τη γλώσσα της Επανάστασης!

Η νίκη των καταπιεσμένων λαών και οι μεγάλοι αγώνες τους θα βρουν τη λύση στα χέρια της εργατικής τάξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Έχουν την δυνατότητα να κόψουν το κεφάλι του φιδιού του 1% των παρασίτων που βουλιάζουν ολόκληρο τον πολιτισμό στο τέλμα και την βαρβαρότητα.


Maria Batista

Φύλλο 2


 Φύλλο 2












Ολόκληρο το τεύχος εδώ: https://drive.google.com/file/d/0ByDf6SIaMz2wQU9xSlhFelZQeW8/view?usp=sharing

5 Απριλίου 2016


9 Μαρτίου 2016

Ενάντια σε Κράτος, φασίστες και αφεντικά Με τους καταπιεσμένους και τους μετανάστες στους δρόμους της εξέγερσης!

Η αποτυχημένη επίθεση νεοναζιστικών στοιχείων μετά το τέλος συναυλίας στην Κατάληψη Ανάληψης (Βύρωνας) στις 3/1, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά απότυχημένων επιθέσεων σε στέκια και καταλήψεις τους τελευταίους μήνες (Αυτόνομο στέκι, Στέκι συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου, Αγρός, Κατάληψη Κουβέλου, Libertatia, Terra Incognita, Χώρος Πολύμορφης Δράσης Αναρχικών Ζαΐμη 11, Αντίπερα Όχθη) απο κρατικούς/παρακρατικούς. Την ίδια ώρα, το επίσημο κράτος εκφοβίζει και απειλεί δομές αγώνα με εκκένωση είτε μέσω δημοτικών αρχών (Βίλλα Ζωγράφου, MundoNuevo), είτε μέσω άλλων θεσμικών σχημάτων, πχ. εκκλησία και πανεπιστήμια (Ορφανοτροφείο, κατάληψη 111, Θεμιστοκλέους 58, Κοινωνικός Χώρος «Σχολείο», κατάληψη Βανκούβερ/Απαρτμάν) που διαπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα. Άλλα τσιράκια (ΤΑΙΠΕΔ) του κράτους προσπαθούν να περιορίσουν την λειτουργία καταλήψεων με διακοπές ρεύματος (Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός).



Οι επιθέσεις και οι απειλές αυτές μόνο τυχαίες δεν είναι καθώς στους χώρους μας αναπτύσσονται πολύμορφοι, αδιαμεσολάβητοι και κοινοί αγώνες - ντόπιων και μεταναστών - ενάντια στον ρατσισμό, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση, τον φασισμό. Εδώ δημιουργούνται και εξελίσσονται σχέσεις αλληλεγγύης και ισοτιμίας. Σχέσεις ενάντια στον ατομισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την έμφυλη και κάθε μορφής καταπίεση. Οι καταλήψεις, ειδικότερα, αναπτύσσουν υποδομές που επανοικειοποιούνται κοινωνικές χρήσεις και καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα αναγκών μας, από τη φιλοξενία, τη στέγαση και τη σίτιση μέχρι τη δημιουργία χώρων τέχνης και έκφρασης. Απέναντι σε μια κοινωνία στην οποία επικρατούν η παραίτηση, η εξατομίκευση και η εσωτερίκευση της ήττας, τα εγχειρήματά μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στην κυριαρχία, και ίσως από τα ελάχιστα αναχώματα ενάντια στην πλήρη υπαγωγή της κοινωνίας στο κεφάλαιο και την εξουσία του. Είναι όπλα στον οξυνόμενο κοινωνικό/ταξικό πόλεμο, στον οποίο έχουμε ανυποχώρητα διαλέξει πλευρά, ενάντια σε κράτος, αφεντικά και φασίστες. Γι' αυτό η συχνότητα των απειλών και των επιθέσεων όχι μόνο δεν μας τρομάζει. Όχι μόνο δεν μας εκπλήσσει. Αντίθετα μας εξοργίζει!

Ο πόλεμος στους μετανάστες είναι η όξυνση του ταξικού/κοινωνικού πολέμου

από τα κράτη και τα αφεντικά· ο ρόλος και οι επιδιώξεις του ελληνικού κράτους



Κράτη και κεφάλαιο εντείνουν την επίθεση τους στα προλεταριοποιημένα και καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας στην προσπάθειά τους να αναδιαρθρωθούν. Η κρίση υπερσυσσώρευσης οδηγεί το κεφάλαιο στην παραγωγή όλο και μεγαλύτερων πλεοναζόντων πληθυσμών τόσο στις εθνικές ζώνες συσσώρευσης όσο και σε εμπόλεμες ζώνες. Στον ευρύτερο χώρο της Μ. Ανατολής, παραδοσιακές (τα Δυτικά κράτη) και αναδυόμενες κρατικές μορφές (όπως το Ισλαμικό Κράτος) πολεμούν διεκδικώντας θέση σε νέες σφαίρες αναδιανομής. Ο πόλεμος που μαίνεται πλήττει τους πληθυσμούς της περιοχής και όταν δεν τους εξοντώνει τους οδηγεί στην προσφυγιά. Οι μετανάστες ρισκάρουν την ζωή τους για να φτάσουν στη Δύση, μια Δύση, όμως, που δεν χρειάζεται πια τους περισσότερους από αυτούς ούτε καν σαν “φτηνά εργατικά χέρια”. Είναι περισσευούμενοι, αταίριαστοι σε κοινωνίες που, χτυπημένες ήδη από τις αναδιαρθρώσεις, αντιμετωπίζουν τους μετανάστες, σε μεγάλο βαθμό, σαν εισβολείς. Η διαχείριση των πληθυσμών αυτών θέτει πραγματικά προβλήματα στα (δυτικά, πρωτίστως) κράτη και τα οδηγεί στα όριά τους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η “βιο”-πολιτική τους κατατείνει σε πολιτικές που παίρνουν όλο και πιο ανοιχτά χαρακτήρα φασιζουσών μορφών ελέγχου, περιορισμού και πειθάρχησης.



Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της “βιο”-πολιτικής, είναι η στρατιωτικοποίηση της καταστολής των πλεοναζόντων πληθυσμών, ντόπιων και μεταναστών. Ειδικά όσον αφορά τους μετανάστες, ο πόλεμος των κρατών γίνεται όλο και πιο κυριολεκτικός. Η ενεργός εμπλοκή του ΝΑΤΟ δείχνει δραματικά ότι τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν πλέον αναγάγει τους μετανάστες/πρόσφυγες σε έναν συγκεκριμένου τύπου εχθρό, τον οποίον δεν θα διστάσουν να αντιμετωπίσουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα. Η απόδοση στους μετανάστες μιας τέτοιας ταυτότητας εξωτερικού εχθρού έχει, προφανώς, πολύ βαθιές συνέπειες στον τρόπο που οι διάφοροι εθνικοί πληθυσμοί ενσωματώνουν την μορφή των μεταναστών ως κινδύνου για την “εθνική ασφάλεια”, γεγονός που μπορεί να δράσει καταλυτικά στην ακόμα μεγαλύτερη έξαρση της αντιμεταναστευτικής ρητορικής και υστερίας.



Ο πήχης αυτής της υστερίας είναι έτσι κι αλλιώς πολύ ψηλά για το ελληνικό κράτος εδώ και χρόνια. Οι προλετάριες/οι, και τα πιο υποτιμημένα κομμάτια του πληθυσμού, αποτελούν δυνάμει εχθρό, άσχετα από την καταγωγή τους. Η καταγωγή αξιοποιείται, όμως, πολύ επιδέξια από το κράτος, μαζί με άλλες διαφορές, για να αναπαράγονται διαχωρισμοί και να συντηρείται ένας χαμηλής έντασης εμφύλιος πόλεμος μεταξύ ντόπιων και μεταναστών. Πόλεμος που παίρνει συγκεκριμένη μορφή στις προσπάθειες πχ. κομματιών της ντόπιας εργατικής τάξης και των μικροαστών να διατηρήσουν τα όποια προνόμιά τους σε σχέση με τους μετανάστες, δαιμονοποιώντας τους, ταυτόχρονα, ως εικόνα από το δικό τους μέλλον. Αυτό είναι το αντικειμενικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο βρίσκει ευήκοα ώτα η ρατσιστική/φασιστική ρητορική. Με την επιδείνωση της πολεμικής έντασης στην περιοχή και την παραγωγή μεγάλων πληθυσμών μεταναστών, στην δαιμονοποίηση αυτή έρχονται να προστεθούν η τρομοϋστερία και η ισλαμοφοβία, εν ολίγοις οι “εθνικοί κίνδυνοι”.



Το ελληνικό κράτος αξιοποιεί όλα αυτά τα στοιχεία για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των μεταναστευτικών πληθυσμών και την περαιτέρω εμπέδωση της κατάστασης εξαίρεσης που εγκαινίασε με τα κέντρα κράτησης τύπου Αμυγδαλέζας. Προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να αποσπάσει την νομιμοποίηση σε ακόμα πιο επιθετικές πολιτικές δημιουργίας “hotspot” και στρατοπέδων συγκέντρωσης, η διαχείριση των οποίων περνά ουσιαστικά στον στρατό (μαζί με καθοριστικές λειτουργίες συντονισμού στην “αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης” που σηματοδοτούν την άμεση στρατιωτικοποίηση της “μεταναστευτικής πολιτικής”). Ο ρόλος του στρατού, φυσικά, δεν σταματά εδώ. Η εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους νατοϊκούς σχεδιασμούς είναι ενδεικτική των πραγματικά επιθετικών προθέσεων και διαθέσεών του για πιο ενεργό συμμετοχή στην αναδιανομή ισχύος, συμμετοχή που μπορεί πολύ πιθανόν να πάρει τη μορφή πολεμικών επιχειρήσεων.



Με όλα αυτά, το ελληνικό κράτος στρώνει το έδαφος στους φασίστες για να αναλάβουν κι αυτοί δράση, είτε χτυπώντας στέκια και καταλήψεις είτε οργανώνοντας “επιτροπές κατοίκων”, πίσω από τις οποίες δεν φροντίζει καν να κρυφτεί η Χρυσή Αυγή. Αυτές οι φασιστο-επιτροπές έχουν δώσει ήδη δείγματα της μισανθρωπικής τους δράσης κρεμώντας κεφαλές γουρουνιών έξω από το υπό κατασκευή στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σχιστό και βάζοντας φωτιά σε ένα αντίστοιχο στρατόπεδο στα Γιαννιτσά· αλλά και της αγαστής συνεργασίας τους με το κράτος, όταν προσπάθησαν να επιτεθούν σε αντιφασίστες (στον σταθμό του Ηλεκτρικού στον Πειραιά) που συμμετείχαν στην αντιφασιστική (αντι)συγκέντρωση στο Σχιστό, με τις πλάτες των (λιμενο)μπάτσων. Η αριστερο-ακροδεξιά συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναδεικνύεται άξιος εγγυητής της συνέχειας τόσο του ελληνικού κράτους όσο και της υποτίμησής μας από το κεφάλαιο.
Η εξέγερση είναι ο μόνος δρόμος
Στον θαυμαστό καινούριο κόσμο, που κράτος και αφεντικά σχεδιάζουν, όσο μένουμε αδρανείς, ο έλεγχος, η καταστολή, η εκμετάλλευση και η υποτίμηση των ζωών μας θα γιγαντώνονται.
Σε ό,τι μας αφορά, ο μαχητικός αντιφασισμός και οι συντονισμένες δράσεις που πραγματοποιήσαμε τον Γενάρη και τον Φλεβάρη στις γειτονιές των ανατολικών συνοικιών (παρεμβάσεις σε δρόμους και πλατείες, μοτοπορεία, μαζική πορεία στις 26/1), είναι μόνο κάποιες απαντήσεις από την μεριά τουκινήματος. Δεν σταματάμε ούτε εφησυχάζουμε με αυτές. Τα αφεντικά, καλά δασκαλεμένα πλέον απότις κοινωνικές/ταξικές συγκρούσεις μέσα στην καπιταλιστική αναδιάρθωση, μεθοδεύουν βήμα - βήμα τη μοντέρνα μορφή της εκμετάλλευσης, όπου φασίστες, στρατός και αστυνομία φαίνεται να διαδραματίζουν έναν αναβαθμισμένο ρόλο. Οι απαντήσεις μας, αν δεν είναι συνολικές, ρηξιακές και συγκρουσιακές θα παραμένουν απλά στο επίπεδο μιας θυμικής αντίδρασης στα γεγονότα και ενός ξεσπάσματος οργής. Ο δρόμος είναι το πεδίο της κοινωνικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης και σε  αυτόν πρέπει να παραμείνουμε και να παλέψουμε, τσακίζοντας κράτος, αφεντικά και φασίστες. 
Γνωρίζουμε επίσης καλά ότι αυτό το νέο μοντέλο ολοκληρωτισμού, δεν είναι μόνο δικιά μας υπόθεση αλλά υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας. Γι'αυτό και θέλουμε να βρεθούμε ξανά στα οδοφράγματα δίπλα στα πιο εξεγερσιακά κομμάτια της. Να αντισταθούμε και να περάσουμε στην αντεπίθεση, ενάντια στον έλεγχο, την καταστολή και την εκμετάλλευση. Για την κοινωνία της ελευθερίας, χωρίς Αφεντικά και Δούλους...


 
 
                                   Ραντεβού στους δρόμους της Φωτιάς...  
 
 
 
 
 
    Συνέλευση Κατάληψης Ανάληψης 
 
 
 
 
 
 
 

Εκπομπη με συντροφους απο την Καταληψη Αναληψης





Αναδημοσιεύουμε από Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Εκφρασης 93.8 fm :
Εκπομπή-συζήτηση με συντρόφους από την Κατάληψη Ανάληψης στον Βύρωνα που έγινε στο στούντιο των Ραδιοζωνών Ανατρεπτικής Έκφρασης την Πέμπτη 11/02/16 με αφορμή την επίθεση που δέχτηκαν οι σύντροφοι της κατάληψης στις 03/01 από φασίστες.

https://radio98fm.espiv.net/SUNENTEUXEIS/Ekpompi%20me%20syntrofous%20apo%20Analipsi_11.2.16_mixdown.mp3

7 Μαρτίου 2016

ΚΑΜΠΑΝΙΑΛ: Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΑΛΕΝΘΙΑ, ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ!

Το Καμπανιάλ ( cambanyal), είναι μια παραδοσιακή γειτονιά, ‘η γειτονιά των ψαράδων’, στην παραλία της Βαλένθια, που απειλείται από το gentrification, κάτι που συμβαίνει σήμερα σε αρκετές γειτονιές των μεγάλων πόλεων. Το 2010, η δεξιά διακυβέρνηση της Rita Barbera (partido popular), σχεδίαζε την κατεδάφιση 1651 σπιτιών, με σκοπό την προέκταση της λεωφόρου Βlasco Ibanez, η οποία θα συνέδεε το κέντρο της Βαλένθια με την παραλία, για την αύξηση του τουρισμού στην περιοχή. Παρόλο που αυτό ήταν παράνομο, καθώς το καμπανιάλ θεωρείται προστατευόμενη περιοχή, πολλά σπίτια κατεδαφίστηκαν και κλειδώθηκαν, ενώ ταυτόχρονα πολλές οικογένειες έμειναν στο δρόμο. Με αυτόν τον τρόπο τελείωσε η πρώτη περίοδος του gentrification. Το 2015, με την άνοδο της αριστερής διακυβέρνησης στη Βαλένθια, (compromis, με τον Joan Ribo), σταμάτησαν τα σχέδια για τη δημιουργία της λεωφόρου και για την κατεδάφιση των κτιρίων. Ωστόσο, η αριστερή κυβέρνηση, εκμεταλλεύτηκε τους προηγούμενους αγώνες των κατοίκων για μια ζωντανή γειτονιά, με στόχο αυτή την στιγμή, την προώθηση του τουρισμού και της δημιουργίας μια ‘γειτονιάς μουσείο’. Έτσι, το gentrification, έχει προχωρήσει στο επόμενο στάδιο, ώστε η γειτονιά να γίνει το νέο τουριστικό αξιοθέατο της πόλης και να έρθει το εξωτερικό κεφάλαιο πιο γρήγορα. Για την αναβάθμιση της περιοχής, η ‘αριστερή κυβέρνηση’ έχει ως στόχο να διώξει τους κατοίκους που νιώθουν το καμπανιάλ σπίτι τους( οι περισσότεροι από αυτούς είναι τσιγγάνοι, ρουμάνοι και αναρχικοί) , για να έρθουν ‘χίπστερς’, πανεπιστημιακοί και τουρίστες. Για αυτούς τους λόγους έχουν ξεκινήσει τις καταγγελίες για τα κατειλημμένα σπίτια, τα πρόστιμα για τους μετανάστες που πουλάνε σίδερα, το παράνομο κόψιμο του ρεύματος και του νερού στα σπίτια, το χτίσιμο νέων ξενοδοχείων και μαγαζιών, την πώληση ακινήτων σε πλούσιους Ευρωπαίους, τις εξώσεις, τις αυξήσεις των ενοικίων και την συνεχή παρουσία αστυνομικών , που παρενοχλούν καθημερινά τους κατοίκους.
Παρακάτω είναι το κάλεσμα μας, για μια γειτονιά βιώσιμη και ζωντανή, για όλους και για όλες!

ΕΝΑ ΚΑΜΠΑΝΙΑΛ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ 26 ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΛΕΙΜΕΝΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ ΤΟΥ ΚΑΜΠΑΝΙΑΛ.

Απέναντι στα τελευταία γεγονότα και τις δημόσιες δηλώσεις του Δημαρχείου της Βαλένθια για τη σύγκρουση στη γειτονιά, η συνέλευση του Espai Venial del Cambanyal, τα άτομα και οι κολλεκτίβες που υπογράφουν, απαιτούμε την απόσυρση των 26 καταγγελιών, για τον σφετερισμό , ενάντια των κατειλημμένων σπιτιών του Καμπανιάλ, για τους παρακάτω λόγους:
1. Οι καταγγελίες και οι μελλοντικές εξώσεις που το δημαρχείο της Βαλένθια απαιτεί, δε πρόκειται να πραγματοποιηθούν, επειδή δεν έχουν κάποιο σχέδιο για την χρήση αυτών των σπιτιών, ούτε ως προς την ανακαίνιση ούτε ως προς την επαναστέγαση των σπιτιών. Τα σπίτια θα μείνουν κλειδωμένα και άδεια. Το δημαρχείο της Βαλένθια, προτιμά να υπάρχουν 26 άδεια και κλειδωμένα σπίτια, από το να είναι και να φαίνονται κατειλημμένα. Αυτή η πράξη τους, δείχνει για άλλη μια φορά ότι δεν σέβονται την πρόσβαση του κόσμου στα σπίτια τους και ότι θέλουν να διώξουν τους κατοίκους του Καμπανιάλ, που είναι ένα πρόβλημα για την πώληση των σπιτιών της γειτονιάς.
2. Το δημαρχείο της Βαλένθια, έχει στην κατοχή του 250 άδεια κτίρια στο Καμπανιάλ (ενώ το σύνολο των κτιρίων που είναι δημόσια περιουσία είναι 368). Ενώ έχει την ευκαιρία να δράσει άμεσα και να τα χρησιμοποιήσει, η προτεραιότητα του είναι η έξωση των 26 σπιτιών, τα οποία ήδη χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους σαν σπίτια ( σπίτια, που η αξία τους μετριέται στη χρήση τους και όχι στην πώληση τους.). Αν η ιδέα είναι η αποκατάσταση της γειτονιάς, για ποιο λόγο δεν ξεκινούν με την χρήση των ήδη υπαρχόντων άδειων σπιτιών? Γιατί η προτεραιότητα του δημαρχείου, δεν είναι η αποκατάσταση της γειτονιάς, αλλά το να διώξουν τους κατοίκους, που είναι μια ταλαιπωρία για τις συμφωνίες, που κάνουν ως προς την πώληση των κτιρίων. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι αυτές οι 26 καταγγελίες, θα είναι μόνο το πρώτο βήμα, για την παντελή έξωση όλων των ατόμων που ζουν σε καταλήψεις ή δεν χωράνε στο ειδυλλιακό σχέδιο, που έχουν σκεφτεί οι ιδεολόγοι των κρατικών οργάνων.
3. Τα κρατικά όργανα έχουν αρχίσει να χωρίζουν τους κατοίκους της γειτονιάς, που δέχονται τον gentrification,(ξέρουν ότι μαζί είμαστε πιο δυνατοί) με κακολογίες και ψέματα στα ΜΜΕ. Κάνουν δημόσια, σαφή διαχωρισμό μεταξύ των άπορων οικογενειών (οικογένειες που μένουν στα σπίτια που δεν τους ανήκουν, αλλά δικαιολογούνται γιατί είναι επίσημα φτωχοί..) και των αντισυστημικών-αντιεξουσιαστών που καταλαμβάνουν χώρους, ενώ δεν γνωρίζουν ότι οι καταλήψεις σπιτιών είναι κομμάτι του πρεκαριάτου, που όλο και μεγαλώνει. Ο κόσμος καταλαμβάνει σπίτια επειδή αρνείται να αφιερώσει όλη του τη ζωή, στην εκμετάλλευση, κάνοντας δουλειές του πρεκαριάτου, ενώ σε όλες τις πόλεις υπάρχουν άδεια σπίτια, που είναι αποτέλεσμα φυσικά της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας των επιχειρηματιών και των πολιτικών.
4. Αυτό το παραμύθι του δημαρχείου (με υπεύθυνους τους Sandra Gomez και Vicent Gallart) χρειάζεται ένα νέο αποδιοπομπαίο τράγο για να νομιμοποιήσουν τις κατασταλτικές πολιτικές τους, θέτοντας τα άτομα που κάνουν καταλήψεις, ως τους νέους παράγοντες υποβάθμισης της γειτονιάς. Αν όλες οι καταλήψεις σταματήσουν να υπάρχουν, θα αναβαθμιστεί η περιοχή? Είναι τόσο ζωτικής σημασίας οι εξώσεις, για την αποκατάσταση της γειτονιάς? Πώς ακριβώς φαντάζεται το δημαρχείο την αποκατάσταση της γειτονιάς? Όλα δείχνουν ότι αυτοί που κερδίζουν από τις εξώσεις, δεν είναι οι κάτοικοι του Καμπανιάλ που πραγματικά το έχουν ανάγκη, αλλά εκείνοι που μπορούν να στοιχηματίζουν με χρήματα και εξουσία, ότι το καμπανιάλ είναι η ιδανική τοποθεσία για τουρισμό και όχι για κατοικία.
5. Οι κάτοικοι που ζουν σε κατειλημμένα σπίτια, έχουν γίνει σημαντικό κομμάτι του γειτονικού αγώνα ενάντια στην προέκταση της λεωφόρου Blasco Ibanez, και μερικές φορές, έχουν αποκαταστήσει σπίτια, που ήταν έτοιμα να γκρεμιστούν. Επομένως, ένα κομμάτι της πολιτικής στρατηγικής των κατοίκων, είναι να ξαναμείνουν στα άδεια σπίτια, όταν η έξωση των κατοίκων είναι ένα γεγονός. Έτσι, το να μείνουμε σε αυτά τα σπίτια, σημαίνει ότι ζωντανεύουμε τη γειτονιά, όντας αντίθετοι στην ύπαρξη άδειων και κλειδωμένων σπιτιών.
6. Συγχρόνως, ενώ το δημαρχείο θέλει να κάνει έξωση σε 26 κατειλημμένα σπίτια, χωρίς να υπάρχει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο για την χρήση των κτιρίων, στο Καμπανιάλ, αυξάνονται και πολλαπλασιάζονται οι αγοραστές ακινήτων, που έρχονται για να κάνουν εμπόριο, σε εκείνα τα σπίτια, που οι κάτοικοι χρειάζονται για να ζήσουν. Για ποιο λόγο δεν θέλουν να ενσωματώσουν τους τωρινούς κατοίκους στη γειτονιά, αντί να λένε ότι εκείνοι γίνονται γκέτο? (μετανάστες, ‘αντιεξουσιαστές’ και άπορες οικογένειες). Δεν είναι εκείνοι (η αριστερή διακυβέρνηση της Βαλένθια) που μιλάνε για κοινωνική ρήξη? Με τα τόσα πολλά δημόσια κτίρια, που υπάρχουν στο Καμπανιάλ (περιέργως), το δημαρχείο δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να τα χρησιμοποιήσει για κάποιο κοινωνικό σκοπό. Παρόλο που είναι μια κυβέρνηση ‘της ανατροπής’, δεν έχει προωθήσει κανένα εναλλακτικό τρόπο για την ζωή των κατοίκων στη γειτονιά, αποφεύγοντας πρωτοβουλίες που είναι άβολες, για την καπιταλιστική αγορά.
Για όλους αυτούς τους λόγους, απαιτούμε την απόσυρση όλων των καταγγελιών για τις καταλήψεις, από την πλευρά του Δημαρχείου της Βαλένθια, εφόσον κατανοούμε ότι η αποκατάσταση της γειτονιάς μπορεί να γίνει με εναλλακτικούς τρόπους, όπως είναι οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί και η παραχώρηση χρήσης των κτιρίων σε ανθρώπους που μένουν πολλά χρόνια στο Καμπανιάλ, και ουσιαστικά, με το να προωθήσουμε όλα τα εργαλεία για την αυτοοργάνωση των γειτόνων. Για να είναι προτεραιότητα οι άνθρωποι και όχι η αγορά.
Για να υπογράψετε, οι ομάδες και οι καταλήψεις και να στηρίξετε τον αγώνα μας, στείλτε μας e-mail στο espaiveinalcabanyal@riseup.net .
Και στο facebook https://www.facebook.com/EspaiCabanyal/?fref=ts
Και στο twiter https://twitter.com/espaicabanyal
ΚΑΜΠΑΝΙΑΛ: Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΑΛΕΝΘΙΑ, ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ!

2 Φεβρουαρίου 2016

Ενημέρωση από την αντιφασιστική πορεία της 26/1


Με σημαντική συμμετοχή συντρόφων/ισσών πραγματοποιήθηκε η αντιφασιστική πορεία την Τρίτη 26 Ιανουαρίου. Η πορεία, με περισσότερους από 500 ανθρώπους, ξεκίνησε από το Άλσος Παγκρατίου και αφού πέρασε μέσα από τους δρόμους του Βύρωνα και το στέκι της συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου, κατέληξε στην κατάληψη της Ανάληψης.
Σε όλη την διάρκεια της πορείας μοιράζονταν κείμενα που ενημέρωναν την γειτονιά τόσο για τις φασιστικές/παρακρατικές επιθέσεις στα αυτο-οργανωμένα εγχειρήματα όσο και για το τι αποτελούν αυτά τα ίδια και οι δομές τους.
Επίσης πετάχτηκαν αρκετά αντιφασιστικά τρικάκια, κάποια δίγλωσσα ( ελληνικά – αλβανικά ) , γράφτηκαν συνθήματα και έγινε αφισοκόλληση.
Η πορεία εντάσσεται στο πλαίσιο διαφόρων δράσεων που γίνονται στη γειτονιά το τελευταίο διάστημα. Αποτελεί δε και μια ελάχιστη απάντηση προς τα φασιστικά/παρακρατικά στοιχεία ότι, στους δρόμους που κινούμαστε και αντιστεκόμαστε, ο αγώνας μας για αξιοπρέπεια και ελευθερία συνεχίζεται και δυναμώνει.


Βιντεο 1  https://vimeo.com/153605319


Αναδημοσίευση απο τη συνέλευση κατοίκων Βύρωνα Καισαριανής Παγκρατίου

http://syneleysikatoikwnvkp.espivblogs.net/2016/01/28/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5/


βίντεο 2  από κόσμο που συμμετείχε στην πορεία https://www.youtube.com/watch?v=BPNERtyfwIA

ενημέρωση και βίντεο από τις δράσεις για τις φασιστικές επιθέσεις και αλληλεγγύης  στη Σάναα Τάλεμπ

http://villazografou.espivblogs.net/2016/01/23/%CE%B4%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9/

23 Ιανουαρίου 2016

13 Ιανουαρίου 2016

Φύλλο 1




Ολόκληρο το τεύχος εδώ: https://drive.google.com/open?id=0ByDf6SIaMz2wQmxBYkQydlNOUkU

5 Ιανουαρίου 2016

Αποτυχημένη απόπειρα επίθεσης από νεοναζί στην Κατάληψη Ανάληψης

Το πρωί της Κυριακής 3/1 στις 6.15 η ώρα, μετά τη λήξη συναυλίας hip-hop στην Κατάληψη της Ανάληψης, ομάδα οκτώ -από όσα μέχρι στιγμής γνωρίζουμε- φασιστών, πλησίασε το πάρκο της Ανάληψης. Κάποιοι από αυτούς προσπάθησαν να επιτεθούν σε σύντροφο που βρισκόταν στον περίβολο χώρο της κατάληψης. Ο σύντροφος τους έλουσε με το λάστιχο του νερού και μπήκε στην κατάληψη κλείνοντας την πόρτα. Όι φασίστες χαιρετώντας ναζιστικά (και βρίζοντας τον Παύλο Φύσσα) επιτέθηκαν αρχικά στην πόρτα, και αμέσως άρχισε σύγκρουση με παλούκια, καρέκλες, ποτήρια, κανάτες και τσιμεντόλιθους, μέσα απο τις σπασμένες τζαμαρίες μεταξύ των φασιστών και τεσσάρων συντρόφων που βρίσκονταν στην είσοδο της κατάληψης. Την ίδια στιγμή ένας σύντροφος και μια συντρόφισσα έκαναν τηλέφωνα και μάζευαν αμυντικά υλικά. Όταν οι φασίστες αντιλήφθηκαν ότι οι σύντροφοι προσπαθούσαν να ανοίξουν την πόρτα της κατάληψης για να βγούνε έξω (είχε μπλοκάρει από τα χτυπήματα), ενώ ερχόντουσταν και άλλοι σύντροφοι από τη γειτονιά, τράπηκαν σε φυγή προς την οδό Φορμίωνος, όπου διέφυγαν με μηχανάκια. Όλο το σκηνικό κράτησε δέκα λέπτα, με μοναδική δική μας απώλεια μια διαλυμένη πόρτα, ενώ απο την μεριά των φασιστών χτυπημένα κεφάλια και κομμάτια από σπασμένα κράνη.
Παρατηρούμε αύξηση των επιθέσεων από νεοναζιστικά στοιχεία στους κοινωνικούς χώρους των γειτονιών μας (επίθεση στο στέκι της συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα Καισαριανής Παγκρατίου στις 1/12) πράγμα το οποίο τα προηγούμενα χρόνια ήταν αδιανόητο ,καθώς η παρουσία των φασιστών είχε εξουδετερωθεί ολοκληρωτικά. Αφήνουμε για αργότερα την αυτοκριτική που μας αναλογεί και τις αναλύσεις και λέμε μόνο ένα πράγμα...

ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΡΟΥΜΕ

ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ!


Παρασκευή 8/1 ανοιχτή συνέλευση στις 19.30



Συνέλευση Κατάληψης Ανάληψης